Frábært innlegg um aðskilnað ríkis og kirkju. Að öllu leiti mjög vel unnið og greinargott. Eina athugasemdin sem ég hef er að eitthvað segir mér að eignir lúthersku kirkjunnar í upphafi 20. aldar séu ekki endilega jafn tengdar við eignir katólsku kirkjunnar fyrir siðbreytingu eins og séra Hjörtur Magni heldur fram. En ég er reyndar ekki sérfræðingur um meintar eignir kirkjunnar í upphafi 20. aldar.
via vantru.is frá Hið Heilaga Ísland on Vimeo.
Britain is now the most irreligious country on earth. This island has shed superstition faster and more completely than anywhere else. Some 63 percent of us are non-believers, according to an ICM study, while 82 percent say religion is a cause of harmful division.
through orvitinn.com from The slow, whiny death of British Christianity : Johann Hari.
Of course, as anyone with any exposure to statistics knows, correlation is not causation. And individual stories don’t prove anything; when you examine data on the millions of vaccinated kids, even the correlation vanishes.
From Clive Thompson on Why We Should Learn the Language of Data via Derek Hoven.
Some people are put off by the blatant appeal to power, which is an integral part of congrega tion-centered organizing. We tend to think of power as manipulative, as domineering, as too political, as “power over” someone else, and we suspect such power is out of keeping with our Christian values. We recall Lord Acton’s famous dictum: “Power tends to corrupt, and absolute power tends to corrupt absolutely.”
More recently, however, we have come to recognize that power in and of itself is neither good nor bad. Power is nothing more than the ability to accomplish something.
Whether the goal is to accomplish something helpful or harmful is another question, but power itself is a necessary ingredient for any action. Power is constitutive of life. (Mark I. Wegener)
from Congregation-Centered Organizing: A Strategy for Growing Stronger Communities via The Gamaliel Foundation an organizing institute.
Concerning those who call themselves Cathari, if they come over to the Catholic and Apostolic Church, the great and holy Synod decrees that they who are ordained shall continue as they are in the clergy. But it is before all things necessary that they should profess in writing that they will observe and follow the dogmas of the Catholic and Apostolic Church; in particular that they will communicate with persons who have been twice married, and with those who having lapsed in persecution have had a period [of penance] laid upon them, and a time [of restoration] fixed so that in all things they will follow the dogmas of the Catholic Church.
via CHURCH FATHERS: First Council of Nicaea (A.D. 325).
When reading through The Canons of Nicaea from 325, it is surely interesting how structures and hierarchy take over and questions of righteous and holy living become secondary. As part of that the Canons address very thoroughly the right way of the clergy, reminds us that:
Let all such practices be utterly done away, and let the deacons remain within their own bounds, knowing that they are the ministers of the bishop and the inferiors of the presbyters. Let them receive the Eucharist according to their order, after the presbyters, and let either the bishop or the presbyter administer to them. Furthermore, let not the deacons sit among the presbyters, for that is contrary to canon and order. And if, after this decree, any one shall refuse to obey, let him be deposed from the diaconate.
One wonders how the word “inferiors” made it to a Christian document in 4th Century, and how this rule of sitting in groups fits with Paul.
I came across this via orvitinn.com. Watching this video led my to www.thersa.org which describe themselves as:
For over 250 years the Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce (RSA) has been a cradle of enlightenment thinking and a force for social progress. Our approach is multi-disciplinary, politically independent and combines cutting edge research and policy development with practical action.
My name is not “Those People.”
I am a loving woman, a mother in pain,
giving birth to the future, where my babies
have the same chance to thrive as anyone.My name is not “Inadequate.”
I did not make my husband leave –
he chose to, and chooses not to pay child support.
Truth is though, there isn’t a job base
for all fathers to support their families.
While society turns its head, my children pay the price.My name is not “Problem and Case to Be Managed.”
I am a capable human being and citizen, not a client.
The social service system can never replace the
compassion and concern of loving grandparents,
aunts, uncles, fathers, cousins, community –
all the bonded people who need to be
but are not present to bring children forward to their potential.My name is not “Lazy, Dependent Welfare Mother.”
If the unwaged work of parenting,
homemaking and community building were factored
into the Gross National Product,
My work would have untold value. And why is it that mothers whose
Husbands support them to stay home and raise children
Are glorified – and why don’t they get called lazy and dependent?
This is a beginning of a poem by Julia K. Dinsmore. Her book took me back to my short experience in Detroit. The injustice, the lie called the American Dream, the difference between neighborhoods, the blatant racism, the systematic violence, the corrupt system, and the working poor stuck in a cycle of poverty, all is there in Mrs Dinsmore’s poetic memoirs or at least I sense it there.
Thoughts after reading the book My Name is Child of God … Not “Those People.”
I remember when I heard first about the rapture from a TV-evangelist five or six years ago. I immediately thought it was some kind of a joke having never seen anything in the Bible referring to anything like what he described. However, the believe in the rapture is real, and some incorrectly think that believing in a hateful God, that is out to destroy all Creation has something to do with Christianity.
American Dispensationalism’s Perpetually Imminent End Times* by Jonathan R. Baer is a good article that addresses this hateful religion.
Þar sem ég fer á morgun til að greiða utankjörstaða um Icesave lögin, ákvað ég í gær að finna til nokkrar tölur sem setja Icesave skuldina í samhengi við hrunkostnað ríkisins. Continue reading Nokkrar stærðir úr Excel-inu mínu
Fyrir tveimur vikum fengum við póst frá tryggingafyrirtækinu okkar. Sagan hófst á því að skóli dóttur okkar vildi meina að það hefði farist fyrir að gefa henni tvær bólusetningarsprautur á réttum tíma. Við tókum athugasemdinni vel, héldum reyndar að um miskilning væri að ræða, en fórum að sjálfsögðu með stelpuna á læknastofu. Þar fékk hún aðra af sprautunum tveimur, skorturinn á hinni sprautunni var byggður á miskilningi vegna þess að ekkert rafrænt kerfi er til staðar í landinu til að halda utan um upplýsingar um heilsu landsmanna, enda er hræðslan við slíkt kerfi svo mikið að fjölmargir læknar hér í BNA notast helst aðeins við blað og penna.
En hvað um það. Bréfið frá tryggingafyrirtækinu var sent til að tilkynna okkur að þar sem dóttir okkar væri bólusett eftir 9 ára aldur þá félli allur kostnaður þjónustunnar á okkur, kostnaður sem samkvæmt bréfinu væri rétt um $200. Það kom líka fram að þetta væri bara áminning, raunverulegur reikningur kæmi síðar beint frá lækninum og gæti orðið hærri en þetta.
Það er stórkostlegur sigur fyrir Obama að fulltrúadeildin komi í gegn frumvarpi um betrumbætur á heilbrigðiskerfinu. Fögnuðurinn er þó blendin, því til að koma frumvarpinu í gegn þurfi að bæta í það fyrirvara um að ríkisvaldinu væri með öllu óheimilt að greiða fyrir fóstureyðingar, sem þýðir í raun að flest tryggingafélög munu einnig hafna því. Reyndar eru einhver frávik frá þessu banni, og það á eftir að koma í ljós hversu þröngt þau verða túlkuð.
Þetta þýðir að til að koma í gegn frumvarpi sem mun líklegast lengja líf meðal Bandaríkjamanns um 3-5 ár, mun draga úr ungbarnadauða um hugsanlega allt að 3-5 af hverjum 1000 á ári hverju, þá var dregið úr réttindum kvenna til að taka ákvarðanir um líf sitt. Einhverjum kann að finna það lítill fórnarkostnaður, en ég verð að viðurkenna að ég veit það ekki. Ákvörðun 64 þingmanna Demókrata að spyrða þetta tvennt saman er fremur ógeðfelld.
En fyrirsögnin er sönn og rétt. Sigurinn í þessu máli er sigur Obama, þó kvennréttindum hafi verið fórnað í skákinni.
Grunnskólakennarinn minn Guðrún Olga Clausen hefur bent á að það skorti eyðublað til að fara fram á lánaniðurfellingu hjá bönkunum. Vegna þess að það á alltaf að hlusta á kennarana sína hef ég útbúið drög að slíku bréfi sem fólk getur nýtt sér ef það hefur áhuga. Continue reading Lánaniðurfelling
Í umræðum um Alþingissetninguna í gær hef ég rekið augun í ýmiskonar fullyrðingar sem að mínu viti lýsa miskilningi og vanvirðingu í garð kirkjunnar. Sumar þessar fullyrðingar eru á þá leið að ég tel mér skylt að hafna þeim hér á annálnum. Continue reading Vanvirðing við kirkjuna
Í vefheimum hef ég á stundum verið sakaður um hægrimennsku og jafnvel verið af sumum verið talinn kristin öfgahægrimaður.
Mér þykir því rétt að taka fram að í kosningum til Alþingis 2009, kaus ég Vinstri græn og þar með Guðfríði Lilju í Suðvesturkjördæmi. Ég er stoltur og ánægður með þessa ákvörðun mína og viðtalið við Kolbrúnu Halldórsdóttur í gær, eða orð Steingríms um raunverulega stöðu Flugleiða hafa ekki haft nein áhrif á það stolt mitt, heldur þvert á móti. Stjórnmálamenn sem segja sannleikann, segja hug sinn þrátt fyrir að það sé “ekki hentugt” er það sem við þurfum núna. Þegar Katrín Jakobsdóttir svaraði kröfum um sumarlán með orðunum að það þyrfti að reikna það út og lofaði engu, eða þegar sama Katrín sagðist eiga von á skattahækkunum og launalækkunum, þá sýndi hún og sannaði hvernig stjórnmálamenn eiga að tala.
Glæpamenn og mútuþegar, sem telja að hagsmunir almennings séu minna virði en góð veiðiferð, eða það sé í lagi að þingmenn þiggi greiðslur frá fyrirtækjum fyrir að lána nafnið sitt á pappíra, er ekki fólk sem þarf til að stjórna landinu. Einstaklingar sem neita að gefa upp hagsmunatengsl sín, nema aðrir geri slíkt hið sama minna mig á stráka í Vatnaskógi, sem byrja vörn sína á orðunum “hann byrjaði” og bæta síðan við “ÞAÐ GERA ÞETTA ALLIR”. Slík viðbrögð eru ekki sæmandi einhverjum sem sækjast í leiðtogastöður, heldur eru viðbrögð aumingja og tuskudúkkna.
Það má vel vera að fjárhagur landsins versni, það má vel vera að við einangrumst enn frekar. En kjarkur til að standa upp fyrir skoðanir sínar er það dýrmætasta sem nokkur getur átt. Það er þess vegna sem ég kýs vinstri græn að þessu sinni.
Röksemdafærsla Sigrúnar Jónsdóttur um annað umhverfi nú en þá gengur því miður ekki upp lengur. Fortíðin sem Sigrún er að verja, er forsenda þess ástands sem við glímum við núna. Án vitneskju um þá fortíð er ómögulegt að takast á við daginn í dag. Continue reading Við erum ekki þá
Hér ætti að vera bloggfærsla um kirkjuskilninginn sem felst í færslu Jóns Magnússonar frá því fyrr í dag. Í slíkri færslu hefði ég bent á að í fyrsta lagi þá rekur kirkjan á Íslandi öflugt hjálparstarf og kemur að margskonar þjónustu dag hvern við fólk í vanda. Í annan stað myndi ég velta fyrir mér hvernig ætti að veita þessa þjónustu í meira mæli en nú er gert og hvort kirkjan sé í raun og veru þjónustustofnun sem stendur og fellur með þeirri þjónustu sem hún veitir.
Þegar greiningunni væri lokið myndi ég síðan bregða upp sem annarri mynd af samfélagi fólks sem leitast við að benda á Krist. Ég myndi halda því fram að slíkt samfélag sé kirkjan, en ekki þjónustustofnunin sem bendir í sífellu á sjálfa sig. Ástæða þess að færslan er ekki hér, er sú að rétt í þessu bárust mér skilaboð, sem segja að ég fari villur vegar. Kirkjan eigi fyrst og fremst að benda á sjálfa sig og eigið ágæti.
Konan mín las rétt áðan viðbrögð Þorgerðar Katrínar við mótmælunum í gær og reyndi að útskýra hvernig hroki og yfirdrepskapur menntamálaráðherra virkaði á sig. Eftir smá umhugsun lagði Jenný, Þorgerði orð í munn og sagði: “Af hverju borða þau ekki bara kökur?”
Dagurinn í gær er um margt merkilegur, ég klökknaði þegar ég fylgdist með Obama taka við embætti og hef reynt að fylgjast með stemmningunni hér í BNA sem er stórkostleg. Gleðin og spennan ræður ríkjum, nema í þær 30 sekúndur sem ég hlustaði á Rush Limbaugh.
Á hinn bóginn fann ég hversu illa mér leið yfir ástandinu á Íslandi, sorgin, reiðin og sársaukinn sem fylgir því að uppgötva að fulltrúum okkar á Alþingi er drullusama. Vanlíðanin yfir að hafa verið blekktur og rændur. Ég fann líka til með löggunum sem virðast ekki vita í hvorn fótinn þær eiga að stíga. Ég fékk sting í hjartað þegar ég sá að Lalli hafði verið handtekinn. Ég fylltist sorg yfir því að Ísland sem ég hélt að ég þekkti en skildi ekki alveg, var ekkert annað en blekking. Í dag dó Samfylkingin í mínum huga, andlát Sjálfstæðisflokksins átti sér stað fyrir nokkrum mánuðum, þegar Davíð hótaði endurkomu í pólítík og Geir rak hann ekki. Framsóknarflokkurinn boðaði byltingu um helgina og kallaði til starfa son eins af glæpamönnunum sem rændu fyrirtækjum í eigu ríkisins. E.t.v. er sonurinn föðurbetrungur, en það er ekki áhættunar virði. Innflytjendastefna Frjálslynda flokksins gerir hann að alls ónýtum kosti. Staðan skilur ekki marga möguleika eftir…
Nú í nótt þegar lögreglan nýtti sér fámenni mótmælenda til að slökkva eldinn við Alþingishúsið, slökknaði síðasta von mín um að ástandið myndi lagast af sjálfu sér. Lögregla sem bíður færis til að beita valdi, bíður eftir að mótmælendur huga ekki að sér og ræðst þá gegn þeim, er að gefa óhugnanleg skilaboð. Þetta er ekki geðfellt ástand og ef Samfylkingarlíkið hristir ekki af sér xxx á næstu tveimur sólarhringum mun ástandið líklegast versna til muna.
Ingibjörg Sólrún
Nú eru 90 ár síðan að Ísland varð fullvalda ríki. Á þessum 90 árum hafa skipst á skin og skúrir, en líklega hefur hið samfellda sólskin kreditkortanna verið besti tími eyjaskeggjanna allt síðan að Ingólfur steig á land og ákvað að það væri lífvænlegt á Íslandi. Vissulega hafa komið upp góðir tímar áður, m.a. tíminn sem Adam frá Bremen lýsti sem konungslausa fyrirheitna landinu í kringum árið 1000. Continue reading Að feta í fótspor Gissurar Þorvaldssonar
Það er eiginlega kómískt að heyra og sjá köllin og hrópin um burtreksturs Davíðs þessa dagana. Ásakanirnar eru á þá leið að þetta sé honum að kenna. Það er reyndar jafnabsúrd að heyra ásakanir Davíðsmanna í garð breskra stjórnvalda, eða einhverra annarra sem verða fyrir árásum. Staðreyndin er einfaldlega sú að nokkur íslensk fyrirtæki skulduðu meira en þau áttu og gátu ekki borgað af lánunum. Að reyna að gera málið flóknara er barnaleg tilraun til að halda því fram að þegar allt komi til alls snúist fjármál um eitthvað annað en peninga. Það er einfaldlega svo að þegar viðskiptafélaginn telur að þú getir ekki greitt skuldir þínar, þá er viðskiptunum lokið. Continue reading Sökudólgurinn Davíð
Tilkynning fyrir þá sem gætu hafa velt fyrir sér stöðu okkar hjóna í ljósi frétta undanfarna daga.
—
Vegna frétta í fjölmiðlum af erfiðleikum námsmanna erlendis þá er rétt að tilkynna að strax fimmtudaginn 2. október byrjuðum við hjónin að gera ráðstafanir til að lágmarka áhrif ástandsins á Íslandi á okkar plön. Þann dag fórum við mjög nákvæmlega yfir fjárþörf okkar hér í BNA og millifærðum frá Íslandi nægt fjármagn til að dekka allan daglegan kostnað fram í miðjan janúar. Næstu mánuði munum við lifa eftir mjög vel skilgreindri fjárhagsáætlun, sem gerir ráð fyrir minna af pöntuðum pizzum og meira af frosnum pizzum 
en áður.
Þegar svo hrunið varð liðna helgi, áttuðum við okkur á að ef við ætluðum okkur að standa við áform um DisneyWorld ferð um jól og áramót, þyrftum við viðbótarfjármagn. En upphaflegar áætlanir gerðu ráð fyrir að notast við íslensk kreditkort á Florída. Ég hafði því samband við BYR-sparisjóð á þriðjudag og millifærði nægilegt fé á föstu gengi Seðlabankans með Sparisjóðaálagi til að kosta þá ferð. Við höfum því ákveðið að halda öllum áætlunum um ferðalög um jól og áramót óbreyttum.
Þannig hefur ástandið á Íslandi ekki nein teljandi áhrif á líf okkar sem námsmanna erlendis, enn sem komið er. Geir og félagar hafa rúmlega 4 mánuði til að opna á ný fyrir gjaldeyrismillifærslur áður en við þurfum að endurskoða okkar stöðu.
Eða með orðum tónlistarmannanna í REM: “It is the end of the World as we know it. But I fell fine”.
