Ákvörðun mannréttindaráðs Reykjavíkurborgar að greina betur á milli kirkju- og skólastarfs er um margt áhugaverð og skapar spennandi tækifæri fyrir kirkjuna til að endurskoða aðferðafræði barna- og æskulýðsstarfs kirkjunnar. Á undanförnum árum hefur sífellt meiri áhersla verið lögð á sérfræðistarf í kirkjunni, þar sem sérfræðingar eru ráðnir til starfa af söfnuðunum til að mynda tengsl og bjóða upp á dagskrá fyrir börn og unglinga. Þetta starf hefur verið áberandi, líklega hafa aldrei fleiri börn og unglingar tekið þátt í kirkjustarfi og dagskráin er hönnuð og sett upp af mjög hæfileikaríku fólki.
Veruleikinn er samt sá að þetta faglega og vandaða starf virðist hafa haft mjög lítil áhrif á safnaðarstarfið sem heild, það hefur sem dæmi sé tekið, ekki skilað sér í meiri þátttöku í safnaðarstarfi almennt, aukið traust til kirkjunnar, fjölgað í guðsþjónustum eða dregið úr úrskráningum úr þjóðkirkjunni. Rannsóknir m.a. í BNA benda til þess að sérhæft barna- og unglingastarf og aðskilnaður aldurshópa, leiði þvert á móti til hnignunar í safnaðarstarfi þegar horft er til lengri tíma. Reynsla kynslóðana, minningar og trúarreynsla þeirra sem eldri eru, skili sér nefnilega ekki í gegnum veggina sem eru byggðir utan um mismunandi sérhópa. Nýjasta útgáfa Connect – Journal of Youth and Family Ministry (áskrift) er einmitt tileinkuð þessum vanda.
The criticism here is not that young adults are unimportant ministers to youth; they were just never intended to be the only—or even primary—ministers to youth. The research repeatedly points out the importance of parents and other adults in the faith lives of children and youth. The Pied-Piper model of one young person taking the youth away to meet in their own space, at their own time, and with their own leaders is contrary to the Bible, most of church history, and to the overwhelming data from recent research. (The Power of Cross Generational Communities of Faith)
Þetta er auðvitað líka reynslan á Íslandi, áhrifavaldar og fyrirmyndir í lífi barna og unglinga eru fyrst og fremst foreldrar og nær fjölskylda, allir aðrir koma þar langt fyrir neðan.
Nú er tækifæri fyrir kirkjuna. Starf með börnum og unglingum þarfnast rótækrar endurskoðunar, tímabilið þar sem foreldrar þurftu ekki annað en að skrifa nafnið sitt á leyfisbréf er liðið. Kirkjan hefur möguleika á að nálgast starf með börnum og unglingum sem fjölskyldustarf, virkja foreldrana á nýjan hátt. Afsökunin fyrir þátttökuleysi/afskiptaleysi fjölskyldna með vísan til hagræðis vegna samspils skólans og kirkju er ekki lengur gild. Spurningin er hvernig við nýtum tækifærið.
Fyrst er tækifæri fyrir kirkjuna að mótmæla þessari breytingu harðlega og reyna að beita pólitískum þrýsingi til að koma í veg fyrir að þetta nái í gegn 🙂 (kirkjan er semsagt á fullu að reyna að stoppa málið núna samkvæmt mínum heimildum)
Skv. mínum heimildum hefur Matti því midur rétt fyrir sér.
Fréttablaðið í dag. Árni og Kristín á leiðarasíðu (enn og aftur) og svo leiðari prestsonarins og ríkiskirkjuvinarins. Afar kunnugleg stef í báðum pistlum.
Já, já, þetta er kunnuglegt stef af þeirri einföldu ástæðu að þetta er vilji Reykavíkinga.
Hvað veist þú um vilja Reykvíkinga? Ertu að vísa í einhverjar kannanir Magnús?
Ég verð að viðurkenna að ef tillögur mannréttindaráðs eru rétt uppskrifaðar á bloggi Bjarna Karlssonar, þá eru þessar tillögur mjög mikil hrákasmíð og með eindæmum ófaglegar.
Það merkir þó ekki að þær séu endilega vitlausar, en það hefði verið hjálplegt að sæmilega skynsöm manneskja hefði lesið þær yfir áður en þær voru samþykktar.
Það er tvennt sem sker í augun í þessum áliktunum.
Annars vegar aðgreiningin milli frístundastarfs trú- og lífskoðunarfélaga og frístundastarfs annarra, sem er svo sem ekki ný aðgreining. En hlýtur að kalla á sterkan rökstuðning. Hvað er það sem gerir frístundastarf kirkjunnar eðlisólíkt öðru frístundastarfi?
Hins vegar er það sá skilningur sem virðist koma fram að starfsfólk trú- og lífsskoðunarfélaga séu ekki fagaðilar þegar kemur að áföllum.
Það er rétt að taka fram þrátt fyrir gagnrýni mína á framsetningu tillagna mannréttindaráðs að ég tel mikilvægt að þessi mál séu rædd og fundin lausn þar sem lögð er áhersla á rétt minnihlutahópa.
> Hvað er það sem gerir frístundastarf kirkjunnar eðlisólíkt öðru frístundastarfi?
Uh… aðgreining út frá trú barna (réttara sagt foreldra).
> Uh… aðgreining út frá trú barna (réttara sagt foreldra).
“as opposed to” hversu heppin krakkinn var með erfðir (íþróttafélög)
eða efnahag foreldra (hefur þú séð t.d. gjaldskrá myndlistaskólans)
Eigum við ekki að stefna að því að draga úr allri mismunun frekar en að réttlæta eina með annarri?
eða slaka aðeins á, hætta að líta á allt sem mismunun, og njóta aðeins fjölbreytileika mannlífsins?
Já, slökum á og og hættum að mismuna.
Hverjir eru að æsa sig þessa dagana? Eru það ekki þeir sem eru *brjálaðir* útaf því að Mannréttindaráð Reykjavíkurborgar er að reyna að setja reglur um aðkomu trúfélaga að skólum borgarinnar?