Óttast eigi því að ég er með þér,
vertu ekki hræddur því að ég er þinn Guð.
Ég styrki þig, ég hjálpa þér,
ég styð þig með sigrandi hendi minni.
Í minningunni er síðasta línan önnur. „Ég styð þig með hægri hendi réttlætis míns.“ Stóð í Biblíuþýðingunni sem ég notaði sem unglingur. Í ensku NRSV þýðingunni er það „sigrandi hægri hönd minni“.
Ég hélt mikið upp á þennan texta sem unglingur, þetta er eiginlega hinn textinn sem ég elskaði að vísa til. Báðir textarnir, þessi og Jeremía 29.11, eiga uppruna sinn í samfélagi sem hefur tapað, er í niðurlægingu, í útlegð.
Eina leiðin er upp á við, svartsýni og hræðsla er ekki lengur í boði. Ísraelsþjóðin í útlegð gat valið um að hverfa eða ganga fram í djörfung, ganga fram í krafti þess að þrátt fyrir allt þá væri Guð með.
Jafnvel þó þjóðin væri lítið meira en ormur eða maðkur, þá gat hún valið að treysta á Drottin, sem mörgum fannst sjálfsagt að bæri ábyrgð á ástandinu eða blandast þeim samfélagsstraumum sem komu og fóru á svæðinu.
Það er kraftur í fyrirheitunum sem spámennirnir gefa fyrir hönd Guðs. Kraftur sem er oft erfitt að sjá í samfélögum sem „hafa allt“, kraftur sem e.t.v. heyrist ekki þegar við búum við alsnægtir og teljum okkur ekki þurfa á fyrirheitum að halda, við eigum nefnilega allt.