2. Mósebók 20. kafli

Guð ávarpar lýðinn með lögum fyrir samfélagið allt, líkt og Jetró hafði bent á að væri mikilvægt að koma á sem fyrst. Lögin eru skýr og hafa á einn eða annan hátt verið notuð til rökstuðnings lagasetningum um allan heim síðan þetta var. Sér í lagi á síðustu 1700 árum. Það eru til fjölmargar leiðir til að skipta upp lögunum, en mig langar að skipta þeim upp í þrjá hluta.

1. Lögin banna dýrkun annarra guða en YHWH og gera kröfu um virðingu við foreldra. Með öðrum orðum, þá ber okkur að lúta réttum yfirvöldum. Í tilfelli Ísraelsþjóðarinnar er þar um að ræða YHWH, pabba og mömmu.
2. Lögin gera kröfu um frelsi náungans. Þjófnaður, hórdómur, morð og ljúgvitni eru glæpir gegn náunganum.
3. Þá gera lögin kröfu um nægjusemi til verndar okkur sjálfum. Við eigum að halda hvíldardaginn heilagan og læra að sætta okkur við eigið hlutskipti.

Auðvitað er þessi skipting meingölluð og ófullnægjandi eins og aðrar tilraunir til að greina hin svokölluðu boðorð í flokka, en ef til vill gagnlegt einhverjum.

Annars er alltaf áhugavert að lesa þennan kafla og sjá að sá hluti boðorðanna sem fær mest vægi í kaflanum, og er sérstaklega útskýrt í lok kaflans er horfið úr hefðbundinni upptalningu flestra vestrænna kirkna í dag, þ.e. lögin um að gera sér ekki veraldlegar myndir, líkneski eða eftirlíkingar af Guði. Svo miklu máli skiptir þetta, að ekki einu sinni altari Guðs á að vera úr tilhöggnum steinum, enda gæti það leitt til dýrkunar á altarinu í stað Guðs.